The best way to learn is on the road
Het met een award bekroonde Life is Strange is terug met een langverwacht vervolg van DONTNOD Entertainment.
De twee broers Sean en Daniel Diaz, 16 en 9, moeten van huis weglopen na een tragisch incident in Seattle. Uit angst voor de politie, trekken Sean & Daniel naar Mexico terwijl ze een mysterieuze bovennatuurlijke kracht proberen te verbergen.
Het leven onderweg is hard en Sean, die nu volledig verantwoordelijk is voor zijn veel jongere broer, beseft dat zijn beslissingen hun leven voor altijd zullen beïnvloeden…
 |
 |
| Grafisch | Kort, maar echt veel te kort |
| Soundtrack | “Verplichte” filmpjes niet skippen tijdens Collectors modus |
| Gameplay |
Trailer:
Never change a winning team!
En dat doen ze bij DONTNOD Entertainment!
Ik heb ondertussen beide games gespeeld: Life is Strange & Life is Strange: Before the Storm. De eerste dankzij een PS+ actie en de tweede om te reviewen. Nu komt de derde telg zich aanbieden en meteen zit ik terug in dezelfde sfeer als de vorige delen. Het is alsof ik gewoon verder ga waar ik in Life is Strange ben gestopt.
Je eerste keuze is al direct ééntje uit het verleden
Het spel begint zelfs met de vraag of je Life is Strange hebt gespeeld en wat je laatste keuze was. Misschien had het handiger geweest als ze gebruik maakte van je Life is Strange savefile om je keuzes uit die game te bevestigen, want achteraf was ik aan het twijfelen. Zoals we gewoon zijn bij Life is Strange het draait om keuzes en de gevolgen die het met zich meebrengt.
Leuk detail; Als je The Awesome Adventures of Captain Spirit hebt gespeeld, die keuzes gaan wel mee als je met Life is Strange 2 begint.
Episodes… why?
Nog iets dat typisch aan de Life is Strange-reeks is: het verhaal vertellen in episodes.
Al moet ik wel toegeven dat ik Life is Strange in één stuk heb gespeeld, al de episodes waren er al dus kon je Binge-gamen. Is eens iets anders dan Binge-watching. Waarom deze vergelijking? Ik maak me tijdens het spelen van Life is Strange 2 dezelfde bedenking als bij Hitman destijds en Life is Strange: Before the Storm: Waarom episodes? Waarom niet alles in één keer!
Wel, ben er volgens mij achter gekomen tijdens het schrijven van deze review. Doordat we nu in het Netflix tijdperk leven zijn we rot verwend als het aankomt op reeksen. Neem een zak groentechips en een flesje water en je kan heel de avond/nacht eender welke serie bingewatchen. Het feit dat we bij de Life is Strange-reeks bij het uitkomen verplicht moeten wachten maakt de keuzestress enkel maar ondraaglijker als je begint te spelen…
Het zwaard van Damocles
Met het zwaard van Damocles boven je hoofd ben je over het algemeen op je gemak en zo voelt het bij Life is Strange 2 ook aan. Je gaat zo mee in het avontuur van Sean en Daniel dat je al snel vergeet dat je met een spel bezig bent. Een voordeel is dat je al de tijd van de wereld hebt om episode één opnieuw en opnieuw te spelen en het vlindereffect uit te testen. Maakt één andere keuze echt zo veel verschil? Of maakt het allemaal niet uit? Het voelt zoals een steentje in stilstaand water gooien, als speler ben jij de Pebble in the Pond en zorg je voor een Ripple effect dat je niet kan inschatten? Of zijn er genoeg clues in de dialogen om te achterhalen wat voor gevolgen één simpele beslissing heeft?
Tekenen
Sean houdt van tekenen. Hij gebruikt het als toevluchtsoord van de drukte van de dag. Met zijn schetsboek kan hij in zijn eigen wereldje verdwijnen. Dit moment van rust kan je als speler ook gebruiken om even na te denken over de recente gebeurtenissen. En te mijmeren over wat er zou komen. Want twee tieners die op de vlucht zijn en amper geld hebben om hun vlucht te bekostigen dat levert wel wat stress op.
In elke “level” is er wel een plekje waar Sean kan gaan zitten en zijn schetsboek kan bovenhalen om de omgeving te schetsen en als je denkt dat je nog tijd hebt het beter uitwerken. Maar zoals het is met tekenen, jij zit in je eigen wereld maar de tijd tikt verder weg. Zo was ik Daniel plots kwijt toen ik opkeek uit mijn boek. De tijd stopt niet als je tekent, daar moet je rekening mee houden.
Voorspelbaar?
Wie gaat dit recept eens proberen?
Al moet het wel gezegd worden dat de intro van Life is Strange 2 heel voorspelbaar is. Je voelt gewoon wat er gaat gebeuren voor het gebeurd. Sean en Daniel zijn Mexicanen, vreemdelingen in een witte buurt. Dat heel de boel op springen staat wordt alleen maar bevestigd. Heel cliché allemaal. Toch is er een detail dat deze spelervaring helemaal anders maakt, jij speelt als vreemdeling in een witte buurt. De haat die mensen tegen vreemdelingen hebben is gefocust op jou. Akkoord je kan sommige reacties uitlokken met je keuzes maar het scripted gedrag van Shawn zorgt ervoor dat hij schuldiger overkomt dan hij eigenlijk is, zelfs als je de “juiste” keuzes (er zijn geen juiste of foute keuzes) maakt gedraagt Shawn zich nog schuldig. Wat natuurlijk niet echt helpt. De opmerking dat jij de reden bent waarom Amerika een muur nodig heeft kwam toch hard aan. Als de rollen dan zijn omgekeerd dan kwamen er vanalles in mij op: “oog om oog, tand om tand” en “Wie wind zaait zal storm oogsten…” Dan sta je daar en moet je een keuze maken. Laat je je emoties vrij of negeer je die en ga je op je overlevingsinstinct af. Spijt komt achteraf, maar in welke episode, of misschien heb je toch goed gehandeld.
Wolfpack
Bewust vertel ik niets over het verhaal en de gebeurtenissen in Life is Strange 2. Dit is een spel dat je zelf moet ontdekken. Maar ik wil jullie er wel attent opmaken dat jullie goed moeten nadenken met wie jullie op pad zijn, wie jij bent. JIJ bent de grote broer die samen met zijn klein broertje verplicht wordt om op pad te gaan. En zoals het is met grote broers, daar wordt naar opgekeken. Kleine broertjes durven grote broers al eens na-apen.
Bloed is dikker dan water vergeet dat niet als je keuzes moet maken en je kleine broer in de buurt is, denk maar beter twee keer zo goed na. Dat is iets dat al meteen duidelijk wordt in jullie eerste nacht onder de sterren, hoe dat afloopt beslis jij nog voor je het bos ingaat.
Conclusie
Het zou zo uit een film kunnen komen, toch?
Grafisch (zeker ‘s nachts) ziet Life is Strange 2 er nog steeds uit in dezelfde aquarel stijl als de voorgaande delen. Waardoor dit voelt als terug van nooit weggeweest. In de stillere momenten neem de geweldige soundtrack het over om de stilte te doorbreken. Het voelt niet geforceerd, de muziek komt op het moment dat je het nodig hebt, en deint weg als het zijn dienst bewezen heeft.
Je weet nooit op voorhand welke gevolgen je keuzes gaan hebben en het feit dat je lang moet wachten maakt het net zo spannend om een volgende episode te spelen. Enkel is deze episode te kort, veels te kort. Episode roads eindigt waar het verhaal pas echt van de grond komt en dat is spijtig. Je blijft een beetje op je honger zitten, maar je weet dat je samen met Sean en Daniel nog een lange reis voor de boeg hebt.
Keuzes, altijd maar keuzes. Het is het standaard concept van elke Life is Strange game al voelt het precies toch dat ze met Life is Strange 2 de lat iets hoger hebben gelegd.
Collectibles
In elke LIS is er wel iets dat je kan of moet verzamelen wil je een trophy verdienen. Voor de mensen die willen heb ik hier een handige video, spoiler free. Maar het zelf ontdekken is precies toch net iets leuker.
Getest op PlayStation 4 met een review code voorzien door de uitgever!
cd_BE 
1 comments