Einde maart 2015, begin april 2015 heb ik deelgenomen aan een debat omtrent boeken. Het gesprek van de avond ging over het doorbreken van grenzen door boeken te bewerken naar andere media, kortom over wat het BOEK moet zijn, kan zijn, zal zijn. Aanwezig waren mensen die professionele met boeken bezig zijn, aangezien ikzelf met film bezig ben kon ik me, nadien, uitleven over hoe het toch nog kan mislopen. Iets dat ik hier op mijn blog graag herhaal, want ik heb toch het gevoel dat er heel wat misloopt met de omzetting van boek naar film of theater.
Tijdens de avond hadden we de auteur van het jeugdboek Booster mee aan tafel, Dirk Dobbeleers. Hij heeft als eerste het “probleem” van de transformatie naar andere medium aangekaart. En wel op een heel origineel manier. Dirk heeft een fragment/ scène uit zijn boek voorgelezen, vervolgens een fragment van dezelfde scène uit het theaterstuk laten zien om af te sluiten met een fragment van dezelfde scène uit de film. In het boek is het uitgebreider qua personages, en de film kwam mijn gevoel aardig in de buurt van het origineel. Ik vermoed omdat dit komt omdat Dirk zelf nauw betrokken was bij het scenario. Als theater schrijver heeft hij daar een streepje op voor dan andere. Ik zou zeggen neem de proef op de som lees het boek en bekijk de film. Hier alvast een voorproefje:
BOOSTER brengt het leven in kaart van een stel jongeren die zich amuseren op de pleintjes in de voorstad en pronken met hun opgefokte brommertjes. Achter hun quasi onverschillige façade worstelen ze met tienerproblemen: de eerste verliefdheid, de status in de groep en het vage besef dat er meer moet zijn in het leven dan dit. In BOOSTER vecht BMX-er Brent zijn kleine oorlogje uit met streetracer Jimmy. De inzet van de strijd: de liefde van ‘het meisje’, maar ook stille ambities en verborgen pijnen.
Nu ik weet ook wel dat heel mijn introductie een ver van mijn bed show is, de kans dat jullie deze film laat staan het boek kennen is nihil. Al kan je daar nu natuurlijk iets aan gaan doen, niet? Dus om mijn betoog meer kracht bij te zetten zal ik als voorbeeld de boekenreeks en film reeks van Harry Potter nemen, wie kent hem niet?
Onlangs ben ik terug aan deze reeks begonnen, al kan dit natuurlijk ook onbewust als voorbereiding op het debat geweest zijn. Zoals een filmfanaat het beaamd heb ik eerst het eerste boek gelezen en dan naar de film gekeken. Om dan zo de boel te herhalen met de volgende film en boek. Wat me direct terug opviel is dat de eerste twee films echt dicht in de buurt komen van wat er in het boek staat geschreven. Behalve dan dat Harry en Draco meer klassen samen hebben dan in heel de boekenreeks samen. Wat dus onrechtstreeks ook een heel andere verhaal verteld dan het origineel. Je merkt daar echt dat Chris Columbus (regisseur) & Steve Kloves (Screenwriter van al de films, behalve the Order of the Phoenix) het origineel verhaal van J.K. Rowling goed hebben gevolgd. En dan kwam Alfonso Cuarón (regisseur, Harry Potter and the Prisoner of Azkaban) aan het stuurwiel te staan. Dat is het perfecte voorbeeld van hoe het NIET moet. Die mens heeft toegeven dat hij voor deze film nog nooit van Harry potter had gehoord, de boeken totaal niet kende. Die mens was dus eigenlijk een muggle, of dreuzel in het NL, in de ruimste zin van het woord. Dat Warner Bros daarvoor heeft gekozen gaat er me de dag van vandaag nog altijd niet in. En dankzij zijn geklungel zijn de daaropvolgende films flauwe afkooksels van de boeken. Al ga ik natuurlijk niet het succes van de films en de boeken ontkennen, maar het had zo veel beter gekund…
De taak van de regisseur
Ik zal nooit vergeten wat mijn docent scenario schrijven gezegd heeft: Een scenarist is een architect. Hij maakt de blauwdruk van een film en de regisseur is de ploegbaas die het plan tot de letter moet volgen. En daar loopt het mis. Scenaristen worden vergeten en genegeerd. Als een film uitkomt dan zijn het de cast en regisseur die in de spotlights staan. Als je heel veel geluk hebt zijn de regisseur en de scenarist hetzelfde. Maar helaas, dat is zeldzaam.
Tegenwoordig is het heel populair en lucratief om bestaande boeken en uiteraard stripreeksen te verfilmen. Zelfs in de Benelux hebben we enkele boeken en stripreeksen die zeker de moeite zouden zijn om te verfilmen, maar daar zijn helaas geen budgetten voor. Al is dat een ander verhaal.
Harry potter als voorbeeld
Ik neem de Harry Potter reeks als voorbeeld, al ben ik er zeker van dat jullie tal van andere Amerikaanse voorbeelden kunnen vinden. Maar deze films en de boeken ken ik het best, dus een beetje uit gemakzucht heb ik voor deze reeks gekozen als voorbeeld. Al kan ik al wel zeggen dat het een lang betoog gaat worden.
The Philosopher’s Stone & the Chamber of Secrets
Als je Harry Potter and the Philosopher’s Stone (2001) & Harry Potter and the Chamber of Secrets (2002) herleest en je kijkt vervolgens naar de films dan zouden je twee dingen moeten opvallen. Het decor is identiek hetzelfde. Wat toch belangrijk is in een reeks en de verhaallijn ligt zeer nauw bij de boeken. Uiteraard zijn er compromis gemaakt, maar ik vermoed dat dat meer met budget te maken heeft dan met onwil. Chris Columbus heeft de perfecte setting voor heel de reeks neergezet, toen werd er ook nog een beetje geluisterd naar J. K. Rowling. Want in tegenstelling tot in film, alles wat in een boek staat is belangrijk. In een boek ga je als schrijver niet uitweiden over dingen niet in de toekomst niet belangrijk zijn. In film is het de kunst om met misinformatie de kijkers in je verhaal mee te slepen en ze zelf aan mogelijk oplossingen laat denken. Iets waar Alfred Hitchcock, de meester van suspense, briljant in was.
The Prisoner of Azkaban
In 2004 is het dan bergaf gegaan met de film reeks. Alfonso Cuarón ging in de regie stoel zitten van Harry Potter and the Prisoner of Azkaban en heeft zijn eigen input gegeven aan iets waar hij zich niet mee te moeien had. Laat ons hopen J. K. Rowling zich heeft laten misleiden door WB en Alfonso. Ik heb ooit in een interview gelezen dat Steve Kloves ook niet helemaal akkoord was met wat er is gebeurd, want hij heeft zijn uiterste best gedaan om trouw te blijven aan de boeken, maar dat is dus niet gelukt. Het kasteel ziet er helemaal anders uit, er is een lange brug bijgekomen (die helaas is gebleven) een klok toren waar er nooit een woord is over gerept. En onze jonge tovenaars en heksen moesten plots niet meer in de Hogwarts kledij rondlopen. En ik vermoed dat J. K. Rowling het daar ook niet mee had, want ik boek zes, als Harry te laat op school komt en wordt opgewacht door Snape verliest hij twintig punten omdat hij gekleed is in Muggle attire. Zoals je weet dragen tovenaars geen jeans en T-shirs maar robes. Alfonso vond dat niet nodig, de acteurs vonden dat zelf ook niet zo erg, op de DVD zegt Emma Watson het zelf op een gegeven moment dat ze blij was dat ze eens iets gewoon mocht aandoen. Alfonso heeft blijkbaar ook voorgesteld om deze film iets donkerder te maken en negeert totaal waar Chris Columbus de Whomping Willow heeft neergezet. Chris zijn locatie was in het kasteel, zoals in de boeken, Alfonso zet hem ergens buiten het terrein op een plaats waar niemand ooit van gehoord heeft in de boeken. Wat me in heel deze film zo hard tegensteekt is de manier waarop ze met de patronus om gaan. Als je het boek leest, en de beschrijving van Rowling dan is dat echt filmisch. Als je naar de film kijkt dan is het een goedkoop effect. De definitie van een patronus: A magical guardian, a projection of all your most positive feelings. a full, corporeal Patronus, a guardian which generally takes the shape of the animal with whom they share the deepest affinity. Wat zien meestal in de film, een wit straaltje uit de toverstok dat een ovaal schild vormt om de tovenaar te beschermen.
Belachelijk! Als je de scene ziet waar Harry voor het eerst leert hoe het moet dan is dat echt droevig. Dan kom je tot het einde, waar Harry en Sirius op het punt staan gekust te worden door de Dementors. Als je deze scene in het boek leest dan zit je op het puntje van je stoel omdat het zo spannend is. Uiteindelijk worden Harry en Sirius gered door een hert dat van de overkant van oever komt aangelopen, de Dementors op zijn gewei neemt en rondjes draaft rond Harry en Sirius. Als al de Dementors weg zijn dan galoppeert het hert terug naar de overkant waar het bij een tovenaar stopt en een schouderklopje krijgt. Op dat moment, valt Harry flauw, maar hij is er zeker van dat hij gered is door zijn vader. Bedenk deze scène filmisch dat is prachtig. Je hebt spanningsopbouw door de kus en een prachtig beeld van een wit sierlijk dier dat onze helden red. Wat zie je in de film? Harry zit een beetje lomp op de grond en Sirius ligt met zijn mond open terwijl een hoop Dementors boven hun aan het zweven zijn. Plots komt er een klein energie bolletje uit Sirius mond en Harry zit er bij en kijkt er naar. Vervolgens komt er van de overkant van het meer een witte cirkel in de vorm van een energie golf die de boel red. Filmisch is dat niet aantrekkelijk en zoals boven geschreven komt niet in de buurt van het boek. Dat is gewoon slecht.
The Goblet of Fire
Harry Potter and the Goblet of Fire (2005), ik weet nog altijd niet waarom ze niet terug geprobeerd hebben om Chris Columbus voor deze film aan te nemen, gelukkig is de naam van Alfonso niet meer gevallen. WB zal doorgehad hebben dat ze daar toch een foutje mee gemaakt hebben. Het is dus Mike Newell geworden. Al heeft die ook niet de moeite genomen om de tovenaars kleding terug in te voeren, dat wordt totaal vergeten. Wat kan ik zeggen lees het boek en kijk naar de film je hebt twee totaal verschillende verhalen. Al is de plot wel hetzelfde. In het boek wordt de lezer in het ongewisse gelaten. Als je het voor de eerste keer leest dan weet je niet wat er aan de hand is. Kijk je naar de film dan is het vanaf de eerste minuut duidelijk. Hoewel dat de film 157 minuten duurt wordt er niet meegedaan aan spanningsopbouw, al de “belangrijke” elementen worden je vrij snel in je strot geramd. Moest je het boek niet gelezen hebben dan weet je niet over wat het gaat. Dobby en Winky worden totaal niet vermeld, wat later cruciaal bleek te zijn. Personages worden vergeten, het geld wordt niet uitgedeeld, wat ook weer een belangrijk element was voor de volgende film. Echt dood jammer. Harry Potter and the Goblet of Fire de film heeft amper iets met het boek te maken.
The Order of the Phoenix
Harry Potter and the Order of the Phoenix (2007) nu is het de beurt aan David Yates. En we zitten met hem opgeschept tot het einde van de reeks. Tevens is dit ook de enige film waar het scenario niet door Steve Kloves is geschreven, maar door Michael Goldenberg. Je voelt direct het verschil van de verhaalverteller. Steve deed, naar mijn gevoel, meer moeite om zo dicht mogelijk bij het origineel te blijven dan Goldenberg. Al verklaart Goldenberg wel: “My job was to stay true to the spirit of the book, rather than to the letter”. Daar is hij niet in geslaagd. In een interview werd er ooit eens gezegd, weet niet meer door wie: “We take certain aspects from the book and make it something that they hope is going to be commercial and that people want to see“. En het sleutelwoordje in die zin is commercial. De films mogen nog zo veel geld opbrengen ($939.9 miljoen), als ze maar niets kosten om te maken, het budget was $150 miljoen. En dat doet dit soort films geen eer aan. Al is de verdediging van de Dementors hier iets beter gedaan. In plaats van het geklungel in de derde film hebben we hier een bolletje dat doet wat een patronus moet doen, al zou het veel beter geweest zijn als ze het hert hadden gebruikt, qua kostenplaatje van het effect is dat hetzelfde, je hebt enkel iemand nodig die een hert kan tekenen in 3D. En dat zijn zaken die de dag van vandaag de dingen duur maken, helaas. De grote afwezige in deze film is Quidditch, akkoord in de vorige werd er ook totaal geen aandacht aan besteed maar in het boek was Quidditch wel noodzakelijk. Als je, net als ik, eerst het boek leest en dan direct de film dan mis je echt wel dingen die geweldig zijn in het boek en een fantastische toevoeging had geweest voor de film. Het is al zo veel keer gezegd, dat het boek beter is dan de film. Maar ik ben er van overtuigd dat als je iemand hebt die het boek goed kent en verstand heeft van scenario schrijven en niet commercieel denkt je wel tot een perfecte match kan komen.
The Half-Blood Prince
Harry Potter and the Half-Blood Prince (2009) terug geschreven door Steve en geregisseerd door Yates. We hebben eigenlijk heel veel geluk gehad dat Warner Bros zo tevreden was van wat ze in post-productie gezien hebben van David Yates dat ze tijdens het draaien van the Order of the Phoenix reeds gevraagd hebben dat hij de the Half-Blood Prince zou regisseren. Het was niet officieel want de regisseur, Alfonso Cuarón, die alles om zeep heeft gehaald met het derde deel wilde heel graag the Half-Blood Prince naar de verdoemenis helpen. Uit de talloze documentatie die ik over al de films heb gelezen. En uiteraard de talloze extra op de DVD’s en blu-rays is het het me wel duidelijk dat Yates en compagnie eindeloos hebben gediscuteerd over wat ze uit het boek in de film gingen plaatsen. Het nadeel is, vanaf dat je dingen begint aan te passen klopt het verhaal niet meer. Je moet dan andere aanpassingen doen om de rest te laten kloppen. Een groter nadeel is of was dat niemand van de crew wist naar waar ze aan het werken waren. Als je het je nog herinnert het laatste boek is goed geheim gehouden. J.K. Rowling heeft hier en daar wel een hint gegeven van wat er belangrijk was. Maar als je heel de reeks gelezen hebt en al de films gezien hebt dan voel je gewoon dat er dingen zijn die niet kloppen. In deze film stoort de extra scène in The Borrew (of hoe schrijf je het ook) me echt. Het feit dat de Dursleys er niet in zitten. Als je het afscheid lees in het boek had dat een prachtige scène kunnen zijn voor de film. Nu hebben ze geopteerd om Harry te laten flirten met een serveuse ergens in een metro station. Dat draagt niets bij tot het geheel; dat is Harry Potter niet. Ik heb nog een hele hoop opmerkingen over deze film en over gemiste kansen. Maar de twee die ik toch nog even wil melden is de manier waarop er hier wordt omgesprongen met de liefde tussen Harry en Ginny. Ze vermelden het meer via dialoog tussen Harry en Hermelien. Het is zo jammer dat ze zoals het boek geen gebruik hebben gemaakt van Quidditch. Nu hebben ze het er even aan toegevoegd, maar ze hadden het evengoed kunnen laten vallen. Als je in het boek leest hoe dat Harry Ginny kust als ze de beker vast heeft dat is een prachtig filmbeeld. Maar helaas, de kus gebeurd in the room of requirement en dat klopt gewoon niet. Tenslotte het einde van deze film, ze hebben ervoor gekozen om het gevecht dat in het boek beschreven wordt niet te doen. Omdat ze in het laatstee deel gaan vechten… Met wat ben je dan bezig? Je moet de films apart zien. Heel het gevecht en uiteindelijk de dood van Dumbledore is in het boek zo goed en spannend geschreven dat je als film maker echt een kieken moet zijn als je daar niets mee doet. Net zoals Harry potter drie, vier en vijf is deze een film die het verhaal van the Half-Blood Prince op een andere en zwakere manier verteld dan het boek. Of ze de juiste keuzes hebben gemaakt, ik vraag het me echt af. En toch heb ik wel genoten van deze film, het was anders; maar zeker te moeite om nog eens terug te zien.
The Deathly Hallows
En zo komen we bij het laatste deel, en voor het laatste deel wachten er ons in 2010 een verassing. Harry Potter and the Deathly Hallows zou in twee delen worden uitgebracht. Het is pas in 2011 dat het doek definitief over deze reeks valt. En wederom kan ik hier spreken van een teleurstelling, maar dat hadden jullie ongetwijfeld al geraden. Maar in tegenstelling tot de vorige teleurstellingen is deze een vervolg op de gemaakte keuzes van de vorige film. De film begint al met een eigen interpretatie van de feiten uit het boek. We zien Hermione het geheugen van haar ouders veranderen. Iets dat ze in het boek heel emotioneel verteld. Het afscheid met de Dudley’s is heel kort. In het boek zitten er nog enkele elementen van humor in. In de film is het kort en krachtig. De achtervolging als Harry dan eindelijk vertrekt is eigenlijk heel kort. De scène is in het boek filmischer beschreven dan in de film zelf. In de film of films wordt er ook niet echt rekening gehouden met de geheimhouding van de magische wereld en die van de muggles. De verjaardag van Harry wordt niet gevierd. Tijdens de trouw is Harry Harry, terwijl in het boek heel de bescherming omtrent Harry is dat niemand weet waar hij is. De missie van Harry is iets dat gebeurd in de nacht en het is Ron die hem tegenhoudt, want zonder Hermione zullen ze het niet halen. Heel de eerste film is gewoon een interpretaties van het boek door de scenarist, regisseur en producer. Het feit dat ze het schilderij van Phineas Nigellus Black niet gebruiken, de scène met de huiself in Grimmauld Place is absurt kort. Het verhaal hangt samen, maar persoonlijk vind ik dat ze het te snel willen vertellen. Door die beslissingen komen ze ook af met feiten die in het boek veel vroeger zijn verteld. En dat geeft het gevoel dat ze het er snel nog hebben bijgevoegd omdat ze anders later in de problemen gaan komen. Wat me ook stoort is de dansscène van Harry en Hermione in de tent. Akkoord dat is heel filmisch en heel goed gedaan. Maar het is kostbare tijd verspelen. De tijd van die scène had beter gespendeerd geweest voor andere plot elementen, ik denk dan bijvoorbeeld terug aan die Phineas Nigellus Black. Wat logisch is in deze film is dat ze amper gebruik maken van de invisibility cloak, film gaat tenslotte om dingen zien als je gebruik maakt van een invisibility cloak ja, dan zie je natuurlijk niets. Al kan niets zien s
oms ook suspense bij een kijker te weeg brengen. Wat wel heel geslaagd is, is de scène waarin Ron de Horcrux vernietigd. En dat zeg ik niet enkel om de passionele kus tussen Harry en Hermione. Al de effecten daar zijn echt goed gedaan en de strijd die Ron op dat moment moet leveren is in de film beter dan in het boek. En omdat het niet altijd helemaal slechte commentaar moet zijn de The Tale of the Three Brothers die wordt voorlezen door Hermione terwijl we als kijker een simpele animatie zien. Dat werkt echt heel goed. Enig nadeel is dat de rest van de scène bij de Lovegoods een beetje zwak is. De thee wordt bijvoorbeeld heel snel koud. En de manier waarop onze helden ontdekken dat ze in de val zijn gelokt is wederom in het boek beter. Daar zit suspence in, in de film scène is er meer spraken van talking heads. En gebruik maken van de naam van Voldemort om de Deatheaters te lokken, zwak. Ze proberen te veel actie in de film te brengen waardoor het verhaal grotendeels verloren gaat. De sterfscène van Dobby overdag werkt toch ook niet. In het boek wordt er beschreven dat Harry de weerspiegeling van de sterrenhemel ziet in de ogen van Dobby die nooit meer zullen zien. Krachtig geschreven, en levert ook een prachtig filmbeeld op. Maar daarvoor hebben ze de huiselven te klein gemaakt in de films. Of toch de ogen, want in de boeken zijn ze volgens mij beschreven zo groot als tennisballen. En omdat ze in de vorige film ervoor gekozen hebben de begrafenis van Dumbledore niet te laten zien, is het einde van het eerste deel van de film eigenlijk niet echt overtuigend. Als je het boek niet gelezen hebt, lijkt het dat Dumbledore op een klein eilandje ergens in een meer is begraven. Wat op zich niet klopt met hoe het in het boek is beschreven.
Het tweede deel, eigenlijk ben ik er wel vrij fan van. Althans tot aan het moment dat Harry, Ron en Hermelien in het kasteel komen. Of misschien net iets eerder als in Hogwards aankomen dat er geen geit als patronus verschijnt en geen dementors zijn, ik blijf er bij dat dat nog enkele leuke beelden had opgeleverd. Na amper 38 minuten in deel twee zijn ze aan het einde van de film, al hebben we nog een uur en dertig minuten te gaan. Wat me bij dit stuk stoort is dat ze de scènes in de Ravenklauw hebben aangepast. Als ik het boek las, zie ik de beelden die daar beschreven worden zo voor me met de gekende acteurs, als je dan de film terug ziet is het eigenlijk wel een grote teleurstellingen. Of misschien niet groot, maar toch. En ik heb niets aan te merken over hoe ze de school beschermen, die scènes zitten echt goed in elkaar, heel filmisch. En daar stopt mijn lof, het stuk met de geest van Helena Ravenklauw is inzet boek beter beschreven en emotioneler. In de film is het een geroep en gesmeek. Werkt niet echt. Trouwens als ze met de films gewacht hadden tot al de boeken geschreven waren hadden ze daar gebruik van kunnen maken en die beelden draaien tijdens de halfbloed prins als Harry erachter komt waar de diadeem is verborgen. Want wat ze nu doen, klopt niet met het boek. En is ook gewoon niet mogelijk. Hoe in hemelsnaam weet Harry dat hij tussen al die dozen net die doos moeten opendoen? En ik weet dat het film is, en dat ze alles willen tonen in plaats van het met dialoog te brengen zoals in het boek, maar de tijd die ze gebruiken voor naar de geheime kamer te gaan en het opblazen van die brug was beter besteed aan de Ravenclaw common room. Die kus tussen Ron en Hermelien zaten we daar nu echt op te wachten? Of de explosie van die brug die er door de derde regisseur is ingeplakt? Misschien een beetje, dat dat onding vernietigd werd was wel een goed ding, niet? Maar dan het grote gevecht voor Zweinstein… Als je de derde film van Lord of The rings hebt gezien is er daar ook een groot spectaculair gevecht, als ik het boek las had ik zo’n soort scene in gedachte niet het gene dat we te zien krijgen. Is naar mijn bescheiden mening een beetje goedkoop. En heeft iemand Hagrid een raam zien binnenvliegen? Als je dat las in het boek ging je toch plat van het lachen niet? Waarom hebben ze dat er uit gelaten? Soms heb ik echt het gevoel dat ze de verkeerde beslissingen hebben genomen met wat ze er in laten en wat niet. Zoals de dood van Fred of was het nu George, had een hele emotionele scene geweest maar wat ze er mee doen in de film is het eigenlijk niet waard om te vermelden. Net zoals de scene tussen Snape & Voldemort waarom ze dat niet in de Shrieking Shack hebben gedaan begrijp ik nog altijd niet. Het banaliseert de sterf scene van Snape een beetje. En eigenlijk is hij toch de antiheld in deze reeks. Want hoe prachtig is het dan het laatste wat hij ziet de ogen zijn van zijn grote jeugdliefde die voortleven in Harry. De herinneringen van Snap een collage van wat er in het boek staat, wat er in de vorige films is verschenen en wat nieuwigheden om de boel wat… Heu… te rekken. Als Harry naar het bos gaat, ging hij in het boek met zijn onzichtbaarheidmantel en gaf hij een Neville Longbottom de opdracht om de slang te doden nu neemt hij afscheidt van Ron en Hermelien op een beetje een zielige manier. De onzichtbaarheidmantel komt zelfs helemaal niet te pas, en als ik me niet vergis is die mantel wel één van de relieken des doods… Als hij de steen uit de snitch haalt heb je niet de geesten, wit niet-menselijk zoals beschreven in het boek en het verhaal van de relieken des doods, maar vrij herkenbare vormen. Beetje jammer. En dan out of the blue zien we Hagrid verschijnen in het kamp in het bos… Precies of ze hem vergeten waren en toch besliste om op het einde meer het boek te volgen, dat zijn zo’n kleinigheden waar ik me echt aan kan storen. Al valt dat misschien op. En dan… dan zijn we aan het einde, geen gras, geen onzichtbaarheidmantel niets zoals het in het boek beschreven staat, ze kiezen voor een gevecht in het kasteel tussen Voldemort en Harry, terwijl Nagini er ook wat rondsluipt. Dat is weer kostbare tijd verliezen, als ze het einde hadden gedaan zoals in het boek dan kon het budget en de tijd van dit stukje zinloos geweld gebruikt worden voor scènes die ze nu geschrapt hebben. Al verdenk ik ze er stiekem van dat ze dit speciaal voor de game hebben gedaan. 
Want als je dit zelf mag spelen dan is het wel heel plezant. De dood van Belatrix is in de film er nog snel bijgelapt, zo tussen de soep en de patatjes. In het boek is de val van Belatrix ook een keer punt voor Voldemort en dat stuk dialoog in de grote zaal in het boek is zo veel krachtiger dan het einde van Voldemort in de film. Ik weet wel dat ze hier een spanningsopbouw willen doen, maar iedereen kent het verhaal en het lichaam van Voldemort dat in de bezemkast gelegd word nadat de spreuk zich voor een laatste keer keert tegen Voldemort dat, mijn lieve vrienden, dat is film. Voldemort die uit elkaar spat is goedkope sensatie.
They never learn, sutch a pitty.
Eind betoog/conclusie
Heel dit betoog brengt me tot dit: Ik kan niet genoeg benadrukken hoe belangrijk een goed scenario is en dat je de set-up en pay-off respecteert. Zeker in verhalen die over meerdere films zijn gespreid. Elk boek is een afgesloten jaar en verhaal, maar één ding hebben ze allemaal gemeen ze bouwen op naar het laatste boek. Wat zeer belangrijk is in film en zeker in reeksen is een rode draad. Het element dat alles verbind. Al heb je in deze boeken verschillende draadjes die tot de oplossing leiden. Ik denk soms dat ze te vroeg met deze films zijn begonnen. Het eerste boek was er in 1997 en het laatste in 2007. En in het laatste boek wordt er echt zoveel duidelijk en als je de reeks dan terug leest dan zitten al de kleine dingen die een verhaal zo goed maken er van het begin reeds in. Lees de boeken en zoek ze zelf, je zal zien als je er verder over denkt hoe goed het in elkaar steekt. Het probleem is dat al deze info niet gekend was toen ze in 2001 aan de films begonnen. J. K. Rowling heeft af en toe wel gezegd dat er enkele elementen belangrijk waren. Maar als je eerlijk bent, daar hebben ze daar geen rekening mee gehouden. Het zou beter geweest zijn als ze aan deze film reeks begonnen waren toen het laatste boek verschenen was en dat we in 2008 de eerste Harry Potter film konden zien. Dan waren we dit jaar aan de laatste, althans als ze elk jaar een film zouden maken, anders moesten we nog wachten tot 2018. Verhaalsgewijs had dat de reeks beter tot zijn recht laten komen, daar ben ik 100% zeker van. Want je weet niet wat alles betekend en wat echt belangrijk was voor je het laatste boek uit hebt… . Maar zoals gezegd in een boek staat niets dat niet belangrijk is, film daarentegen daar heb je de mannen en vrouwen van decor die je van de wijs kunnen brengen.
Zoals jullie al wel door hebben, ik ben niet echt fan van de films, op de eerste twee na dan. En heb ik het meer voor de boeken. Naar mijn bescheiden mening konden de films veel beter, moesten de regisseurs de boeken gelezen hebben en hun ego opzij hebben gezet dan waren het prachtige films geworden. Maar over de cast heb ik niets aan te merken, die was perfect! Al kan ik ze enkel maar waarderen in Harry Potter, toch onze jonge helden.
Maar ja, het leven is een aaneenschakeling van teleurstellingen dus wat had je verwacht…
cd_BE 